Het valt me de laatste maanden op dat tijd voor mij een ding is. Het heeft mijn constante aandacht. Alsof ik me er te bewust van ben. Vaak voelt het alsof ik er te weinig van heb. Terwijl ik het juist heerlijk vind om me in de tijd te verliezen; bijvoorbeeld omdat het voorbij vliegt of juist omdat het eeuwig lijkt te duren.
Lagom
Tijdens een weekend uitwaaien in Callantsoog realiseerde ik me dat ik vaak denk dat ik te weinig tijd heb. Ik voelde me opgejaagd, te druk. Juist wanneer je tot stilstand komt, krijg je inzichten. Voor mij kwam het inzicht dat ik slechts mijn perspepctief op tijd hoef te veranderen. In het boek Lagom, de Zweedse kunst van een leven in balans, las ik dat op tijd naar huis gaan van je werk gelukkiger en productiever maakt. Dat we het effectiefst zijn als we ons brein elke 90 minuten even rust gunnen. Uit eigen ervaring weet ik dat het toepassen van de Pomodori techniek mij inderdaad heeft geholpen om vanuit rust te werken. Maar jeetje, wat is het al een tijd geleden dat ik mijn dag zo heb gestructureerd. Zodra werkdruk stevig oploopt, is het voor mij uitdagender om die aangeleerde technieken vast te houden.
De klok
Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Dat spreekwoord betekent dat je het nergens zo goed hebt als thuis. In mijn geval betekent het ook dat ik me daar meer dan elders laat leiden door tijd. Als ik vrij ben en geen verplichtingen heb, luister ik het liefst naar mijn lijf om te bepalen wanneer ik opsta. Voel ik me uitgerust? Toch bepaalt de klok dat voor mij. Ik krijg al gauw het gevoel dat het ’tijd’ is om op te staan, om iets nuttigs te doen. Te lang in bed liggen bezorgt me een schuldgevoel. Een afspraak later op de dag, geeft me ’s ochtends al het gevoel dat ik iets ‘moet’. Ik lijk voortdurend aandacht te hebben voor de tijd en hoeveel tijd er nog is voordat mijn afspraak begint. Dat je vervolgens toch te laat van huis gaat, moet haasten en alsnog te laat komt. Wat als tijd mijn vijand is?
Timing
Net nu ik me opnieuw afvraag of ik niet op een andere manier met tijd om kan gaan, lees ik een artikel in de Happinez. Wat een timing, denk ik.
“Het eeuwige gevoel van tijdgebrek komt juist doordat we tijd willen controleren.”
Christine Cayol vertelt over twee soorten tijd: horzontale en verticale. Het eerste is de tijd van de klok, meetbaar, in stukken te hakken. Verticale tijd is ook wel spirituele tijd. Een tijd van verdieping, nadenken, rust. Je bent je dan niet bewust van het verstrijken van tijd. Juist! Het doet me denken aan mijn reis naar Nieuw Zeeland. Toen had ik het gevoel van een soort oneindigheid. Alsof ik zeeën van tijd had. Dat zou ik wel veel vaker willen.
Tips om verder te lezen
- Waarom de Chinezen de tijd mee hebben van Christine Cayol
- Happinez nummer 7, 2018.