Wat moet, vraagt moed

Eén letter verschil. Maar achter die ene letter schuilt een wereld van betekenis. Het ene woord maakt me klein. Ik wil het liefste wegkruipen onder een dekentje en me verstoppen voor hetgeen dat ik uitstel. Moeten verlamt me. Het houdt me tegen om in beweging te komen. En tóch gebruik ik het woord vaker dan me lief is. Het lijkt onlosmakelijk verbonden met mijn taalgebruik. Het is iets wat ik mezelf vertel. Die gesprekken in mijn hoofd zijn niet helpend. Het vraagt om dieper te kijken naar wat er in mij is. 

Al maanden sta ik elke ochtend vermoeid op. Geen energie om de dag te beginnen. Maar ik moet. Je weet wel, kind, werk, leven. We onderhandelen thuis over wie er vandaag met onze vroege vogel uit de veren moet gaat. Bijna twee jaar onderbroken nachten eisen hun tol. En dan heb ik eindelijk twee weken vakantie. Vrij van werk. Kind gaat natuurlijk gewoon door. Aan het einde van die twee weken knap ik op, krijg ik stukjes energie terug. Komt het omdat ik voor het eerst sinds de geboorte van mijn dochter een week aaneengesloten, ook aaneengesloten mocht slapen? Of is er méér aan de hand?

De vraag stellen is hem beantwoorden. Ik weet en ik voél. Ik zit niet meer op mijn plek. Het jasje past niet meer. Bijna tien jaar zijn voorbij gevlogen. En nu wil ik iéts anders. Maar wat? Voor een vriendin maak ik een content strategie. Ik doe het erbij om te ontdekken of mijn eigen bedrijf mijn pad is. Ik ervaar nóg meer energie. Als ik mijn eerste strategie heb opgeleverd voel ik me zo ongelooflijk trots. Ja, ik heb het vaker gedaan, maar dit voelt anders. Het geeft me vertrouwen dat ik op de juiste weg zit.

Weken gaan voorbij. Mijn eigen bedrijf? Een andere baan? Of gewoon helemaal niks? Ik durf nog niet te kiezen. Ik wil nog helemaal niet kiezen. Ik moet het ook niet. Het enige dat ik nodig heb is moed. Moed om de éérste stap te zetten, zonder te weten wat daarna komt. Zonder vooropgezet plan. Gewoon doen. Dan volgt de rest vanzelf.

Dan ben ik er klaar voor. Ik hak de knoop door. Ik overleg met mijn werkgever over het beëindigen van mijn contract. Geen makkelijke stap, want je geeft er ook wat voor op. Zekerheid. Vooral voor mijn man een behoorlijk krachtig houvast. Ik ben alleen niet meer te stoppen. Als mijn werkgever me de laatste jaren ergens van bewust heeft gemaakt dan is het dat je met kleine stappen verder kunt komen.

Met moed voel ik me krachtig. Het maakt me sterk. Het geeft me ruimte en vrijheid. Elizabeth Gilbert omschreef het zo treffend: “Moed tonen betekent dat je iets doet wat je eng vindt. Het kost inspanning, vertrouwen, moed en uren van toewijding om de schatten die in je verborgen liggen, naar boven te halen.” Eén van mijn schatten is schrijven. Ik ben schrijver.